پيكر تراش پيرم و با تيشه ي خيال
يك شب ترا ز مرمر شعر آفريده ام
تا در نگين چشم تو نقش هوس نهم
ناز هزار چشم سيه را خريده ام
بر قامتت كه وسوسه ي شستشو در اوست
پاشيده ام شراب كف آلود ماه را
تا از گزند چشم بدت ايمني دهم
دزديده ام ز چشم حسودان ، نگاه را
تا پيچ و تاب قد ترا دلنشين كنم
دست از سر نياز بهر سو گشوده ام
از هر زني ، تراش تني وام كرده ام
از هر قدي ‚ كرشمه ي رقصي ربوده ام
اما تو چون بتي كه به بت ساز ننگرد
در پيش پاي خويش به خاكم فكنده اي
مست از مي غروري و دور از غم مني
گويي دل از كسي كه ترا ساخت ، كنده اي
هشدار !‌ زانكه در پس اين پرده ي نياز
آن بت تراش بلهوس چشم بسته ام
يك شب كه خشم عشق تو ديوانه ام كند
بينند سايه ها كه ترا هم شكسته ام

هنوز تو را نشناخته ايم . چون که هنوز خاندانت را نشناخته ايم. چون که هنوز پيامشان را نشناخته ايم . چون که پروردگارمان را نشناخته ايم.
هنوز هم مظلومی همچون نياکانت

تا به حال صحرای محشر رو حس کردی

رفته بوديم ديدن دوستی . صحبت سر اين شد که عمر چرا اينقدر سريع می گذره . و من به فکر فرو رفته بودم که هنوز تو حال و هوای دانشجويي هستم اما انگاری ده سالی از اون موقع گذشته زير و رو شده زندگی و محيط و دور و بری ها و.... خدايا
به کجا چنين شتابان؟
حکايت زمين هست که فقط يک روز از زندگيش مونده بود و اون يک روز رو زندگی کرد.