با زندگی ات چه کردی؟
با لحظه هات؟
شاید بهتر باشه اصلا راه رو عوض کنم جاده رو دوباره بکشم رفتن و رفتن و رفتن
باز هم رسیدن بهش، به اون نقطه عطف، به گردنه به لحظه آرمیدن و سرک کشیدن به منظره ابرهای زیر پا و احساس مطبوع گذار باد..... قدمی فاصله داشت و پر زد و رفت.
دلیلی داشت می دونم اما کو؟ این بی معنایی ست که سمش رخنه می کنه و من رو می کشه

پی نوشت
شرتون کم زودتر
پی نوشت بعدی
دلم خیلی برات می سوزه اما کاری نمی شه کرد. و بدتر از اون چیزی نمی شه گفت که بارت رو کم کنه خودت همه رو بلدی.